“Bana sor sevgili kâri`, sana ben söyliyeyim,
Ne hüviyyette şu karşında duran eş`ârım:
Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;
Ne tasannu` bilirim, çünkü, ne san`atkârım.
Şi`r için `gözyaşı` derler; onu bilmem, yalnız,
Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!
Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyliyemem;
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!
Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;
Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.”
(Mehmet Âkif)