“Sana yazmak, kendime yazmak gibi bir şey… ama çok daha acı verici.”

Franz Kafka’nın Milena Jesenská’ya gönderdiği mektuplar, sadece bir aşkın izlerini taşımaz; aynı zamanda bir iç dünyaya açılan kapıdır. Bu mektuplar, Kafka`nın kırılgan ruhuyla, dünyaya karşı duyduğu yabancılık ve sevilme arzusu arasında kurduğu derin ve sancılı bir köprüdür.

Milena’ya Mektuplar, kelimelerin yalnızlıkla savaştığı, samimiyetin en çıplak hâliyle aktığı bir metindir. Kafka’nın kaleminden dökülen her cümlede, uzaklıkla yakınlık, özlemle çaresizlik iç içe geçer.

Bu kitap, bir aşk hikâyesinden fazlası:
Bir adamın, kendini bir kadının gözlerinde tanıma çabasıdır.
Ve belki de en çok:
Anlatılmaktan korkulan duyguların, sadece yazıyla var olabileceğine dair çaresiz bir inanç.