Tutunmuştum kendime, rüzgarda sarsılamaya inat. Yalnızlık ağacının dalları 4 mevsim çiçek açar benim ruhumda. Öyle ki, koca bir çınardır bu ağaç. Kökleri derinlerde, yaşlanmış, yorulmuş, ama sapasağlam içimde bir yerlerde kendimi arıyorum yine. Anılarım, ansızın yakıyor canımı. Bir yalnızlık içindeyim, ama öyle absürt asalak bir yalnızlık değil bu. Zaruri bir yalnızlık. Soyutladım kendimi dünyadan, insanlardan, iki yüzlülüğün hat safhasından, sevmeyi bilmeyen mahluklardan. Bu yalnızlık çağa ayak uyduramıyor; hep dışarda, hep geride..