Bugün mektup yazma günüm değildi. Her zaman sizinle telefon görüşmesinden sonra yazardım. Ne kitap okuyabildim ne Arapça ders çalışabildim. Açtım çocuklarımın resmine baktım. Nasıl büyüdüklerini resimlerden seyrettim. Kızımın, bugüne kadar gönderdiği altı tane mektubu okumaya çalıştım ama okuyamadım. Biraz ağladım… Sonra çocuklarımın büyüdüğünü resimlerden görmeme neden olan, suçu günahı var mı demeden ya da iyice araştırın demeden, beni ömür boyu müebbet mahkûm edip, çocuklarımı babasız koyan vicdansız kalemlere ve o kalemi tutan ellere…