Leş gibi yalnızlık kokuyorum...

Canım derdin bana.  Dünyada sevgi girmeyen bütün kalplere can olurdum o an.  Adıyla anlamlandığım; Özleminin zirvesinden düşüyorum şimdi.  Gözlerinle tutar mısın düşmekte olan bedeni mi? Ellerinle kucaklar mısın tekrar beni? Bugün ilk sarıldığımız yere gittim.  Yokluğuna sarıldım, şimdi sensizliğe ağlıyorum satırlarımla.  Sensizlikle bekliyorum nefes almayı.  Bütün geceler mecbur değil mi sabaha? Ben de sana mecburum.  Gönül bahçemin solmayan çiçeği, ne sen herkes olabilirdin gözümde ne de herkes sen.  Hayatıma girenlere kalbime girenden bahsettim.  Hepsi gitti çok uzak kalplere yerleştiler.  Senin kadar uzak olmadı hiç biri.  Varlığın kadar uzak olamadı kimse.  Şimdi soruyorum sana hangi kollara kanatlandın kalbimden? Özleminle ıslattığım şu satırlardan yokluğunun derinliklerinden öpüyorum...