Çokta büyük sayılmayacak bir odanın içerisinde, hemen hemen yirmi çocuğun sıralarında sessizce oturduğunu, sınıfın sessizliginden anlayabiliyordum. Sınıfın kapısına kulağımı dayamış, içerisini dinliyordum. Tahminen tahtanın önünde bulunan öğretmenden gür bir sesle "Jayson! Ayağa kalk" dediğini duydum. Kalbim hızlanmaya başladı ve yanaklarım istemsizce gerilerek anlamsız ve saçma bir gülümseme yerleşmişti yüzüme. İçeride ayağa kalkan çocuk benim küçük kardeşim Jayson`du. Ufak yaşta zor zamanlardan geçmişti. O pislikler ailemizi kardeşimin gözleri önünde öldürmüştü. Kardeşim bu tramvayı uzun zaman atlatamamıştı. Şimdi ise son sınıfa kadar gelmiş ve bizleri koruyan Efendilerimize layık bir genç olmuştu. Her gün okuldan onu alır, eve kadar eşlik eder, sonrada dünyanın en sıkıcı işine giderim. Bugün de kardeşimi almaya gelmiştim ki, sözlüye kalktığını duydum. Şey... Evet. Ben biraz fazla meraklı biriyimdir.