Pandeminin toplumsal bellekte açtığı çatlaklardan birinde, Ali Akay sinema üzerine düşünmeyi, konuşmayı ve yazmayı sürdürmenin neden hâlâ anlamlı olduğunu soruyor. Sinemanın salonlardan dijital mecralara taşındığı, kolektif izleme deneyiminin yerini mahrem ekranların aldığı bir çağda, sinema hâlâ “yedinci sanat” olarak kalabilir mi? Yoksa, Godard’ın o meşhur sorusunu bir kez daha mı sormalıyız: Sinema 1945’te bitti mi?

Sinema Dersleri adlı kitap dizisinin ilk cildi olan Kurgu ve Belge’de, Akay, sinemanın tarihsel dönüşümünü yalnızca teknolojik değişimler üzerinden değil, aynı zamanda toplumsal yapıların, estetik algıların ve düşünsel paradigmaların dönüşümü bağlamında ele alıyor. Kitap, komediden brüleske, avangarddan belgesele, sinemanın kurmaca ile gerçek arasında inşa ettiği kırılgan köprüyü sorgularken, film gösterim mekânlarının dönüşümüyle birlikte “izleyici özne”nin de nasıl dönüştüğünü tartışıyor.

Kurgu ve Belge, yalnızca sinema üzerine bir düşünce egzersizi değil; aynı zamanda Akay’ın sosyoloji, felsefe ve sanat teorisi alanlarındaki birikimiyle sinemaya yönelttiği bakışın ilk yansıması. Sinema, burada sadece bir sanat formu değil; görsel politikaların, belleğin, arzunun ve ideolojinin kesişim noktasında yer alan bir düşünme biçimi olarak karşımıza çıkıyor.

Ali Akay’ın bu çalışması, sinemayı sadece seyreden değil, onu düşünen, sorgulayan ve zamanın ruhuna yerleştiren okurlar için bir davet.