Cebinden bir sigara çıkarıp yaktı Sinan. Sanki dumanı değil de son nefesini çekmek ister gibi ciğerlerini dumanla doldurdu. Gözlerindeki yaşı elinin tersiyle silerken Ezgi yanına geldi. *Üzmeyin kendinizi bu kadar Sinan Bey. Siz de tam iyileşmiş sayılmazsınız* dedi. Sinan, *Doktor görüyor musun? Sana söylemiştim. Kurdun gözyaşları kurumaz. En kuru gördüğün an bile biz içimize ağlarız. Mutlu anlarımızda çat kapı aklımıza kaybettiğimiz arkadaşlar gelir. Ölüm bize ne zaman nerede gelecek bilemeyiz. Bazen pazarda alışveriş yaparken, bazen evinde yorgun argın yatarken, son uykun olduğunu bilmeden…* 

Yazar, görevleri ve hayalleri birbirinden apayrı bir avuç güzel insanın kadim topraklarda gerçekleştirdiği yolculuğu farklı bir perspektifle bizlere sunuyor.