Rüzgar hafifledi, kuşlar sustu. Nehrin sesi sessizliğe dönüştü. Kura, Laloyu da hikayesine almış, akıp gitmişti. Sarme Köprüsünün diğer ucunda ise Aleyna, gülümseyerek, Laloyu bekliyordu. Ve böylece Kura Nehri yine aktı.  İÇTEN AKTI. Bir köyün bir halkın hikayesini evrene fısıldayarak. Kura Nehri, Göleyi ve Tahtakıran köyünü birbirine bağlayan bir yaşam hattıydı. Suları, bazen bir anne gibi nazik ve şefkatli akarken, bazen bir bilge gibi sessiz ama derin bir fısıltıyla çevresine hikayeler anlatırdı. O sadece bir nehir değildi; çevresindeki her taşı, her otu, her insanı anlamış onların tanığı olmuştu.
Kura Nehri, Gölenin coğrafi güzelliğini hem yaratan hem de ona anlam katan bir varlık olarak akmaya devam ediyordu. Onun suları, zamanın sessiz tanığı, yaşamın sonsuz bir döngüsüydü. Tahtakıran köyü Gölenin bir parçasıydı; ama Göleyi Göle yapan bu nehirdi. Kura Nehrinin bu coğrafyaya sunduğu en büyük armağan, ona kattığı yaşam enerjisiydi. Nehrin çevresindeki köyler; ( Mızarat/ Çakırüzüm, Keşer/Dedekılıç, Urut/ Bellitepe, Heve/ Sürügüden, Kirziyan/ Karlıyazı ve Tellioğlu köyleri) bu yaşam kaynağından beslenir, tarlalarını, hayvanlarını onun cömertliğiyle doyururdu.
Selman Ağa biraz ileride durmuş, oğluna bakıyordu. Yoksulluk ve kayıplar, onun omuzlarını kamburlaştırmıştı. Sakallarından sızan birkaç damla gözyaşı, nehrin sularına karıştı. O an Selman Ağanın içinden bir çığlık gibi dua yükseldi. Ne olur, bu çocuğun yüreğine bir huzur ver. Onun kaderine dokunma artık. Ey Büyük, sakin ve  İÇTEN AKAN nehir!
Eğer, Türkiyede büyülü gerçeklik üzerine derinlemesine bir inceleme yapılacaksa, bu romanı köy kültürü, kimliği, halk inançları, doğa metaforu ve modern eleştirinin birleştiği özgün bir yapıt olarak ele almak önemli bir katkı sağlayacaktır.