Asla o akşamı unutamayacağım! Cam bir kapının perdesinden kalabalığın doldurduğu geniş amfiye baktım. İlk kez ders veriyordum ve en saygı duyduğum hocalarımın sık sık konuştuğu aynı salonda yeteneklerimi denemeyi üstlendiğim için derin pişmanlık duyuyordum. Tek yapmam gereken uyku fizyolojisi üzerine yaptığım bazı araştırmaların sonuçlarını paylaşmaktı; ama saat yaklaştıkça kafamın karışacağından, kendimi kaybedeceğimden ve nihayetinde seyircilerimin önünde anlamsızca duracağımdan korkuyordum. Kalbim deli gibi atıyordu, sanki telleri geriliyormuş gibi hissediyordum. Nefes alış verişim, dipsiz bir uçuruma bakarken ki gibi düzensizleşmişti. Sonunda saat sekizi buldu. Notlarıma son bir kez baktığımda, dehşete kapıldım. Zira fikir zincirinin ve bağlantıların tamamen koptuğunu fark ettim. Yüzlerce kez yaptığım deneyler, kelimesi kelimesine tekrar edebileceğimi düşündüğüm uzun süreler - hepsi unutulmuş, sanki hiç olmamış gibi silinmişti.