Reha, metro vatmanı olarak her gün binlerce yolcuyu karanlık tünellerde taşırken, kendi içinde de sessiz bir savaş veriyordu: Hayatla, insanlarla ve en çok da kendisiyle. Bir akşam eşi Alüze’nin evi terk etmesinin akabinde, her şey altüst oldu. Ama asıl yıkım, kulağına kazınan o sözdeydi: “Kör Köstü.”
Kör Köstü, terk edilişin ardından zihnin kırılgan sınırlarında gezinen bir adamın hikâyesi. Aşkın, kaybın ve deliliğin iç içe geçtiği, Göbeklitepe’ye kadar uzanan bir yolculuk. Karla kaplı, sessizlikle örtülü ama ruhundaki çatlaktan sızan bir fısıltı kadar gerçek.
“Ama bazen iş öyle bir raddeye gelirdi ki, tüm bu kaosun kırıldığı bir noktada ya da şemali belirsiz bir mekânda asılı kalmışken, diplerde saklanan külhanı görüverirdiniz. Görüntüsü, sıcaklığından önce belirirdi. Ölüler diyarı, cehennem veyahut tamu. Ne derseniz deyin. Bu hiçbir şeyi değiştirmezdi. Aniden görüntünün sıcaklığıyla bile boğulduğunuzu hissederdiniz. Zira cehennemin oylumu, bir düş olmaktan çıkar, gerçeğe döner; uyku gibi başlar, ölüm gibi biterdi.”