Bazen gerçekleri söyleyemediğimiz gizemlerde, gerçek kahramanlarımızı hayali kahramanlarda yaşatır, onların aynasında, yaşama amacımızı çözemediğimiz hayatlarda, "Hiçliğe" doğru bilinçsizce yürürüz...
"Kör Benliğimiz" ‘deki yansımalar ve farkındalık yoksunluğu bizi sonsuz labirentlerde başkalarının çıkmazlarına tutsak eder...
Tarifsiz sevgilerde bilinçsiz hisler ile yol alır, sevdamızın yok oluş yolundaki serüveninin sonunda, kendi kendimizle baş başa kaldığımız zamanlarda, kendimize geri dönmek istediğimizde bunun ancak kendi aynamızda, kendi içgüdümüzdeki güçle ve kendi "Var Oluşumuz” `daki bilinçli amaçlar ile olabileceğini bir türlü göremeyiz...
Kahramanımız Vicdan`ında yaşarken aşkının tutsaklığında, sevdasının aynasında kayboluşu, ve sevdasının yokluğunda yolunu bulamaması, çıkmazları onu benliğinden koparırken yaşam amacını da elinden almıştır...
Vicdan`ın İstanbul/Taksim`de, Cihangirin o dar sokaklarında yolunu bulması, suskunluğundan kurtuluşu ve kendi öz benliği- ne dönüşü ancak ve ancak içindeki Vicdanı, adındaki gerçek Vicdanı bulması;
Çırılçıplak duygularda, “Kendi Benliğini" fark etmesi ve kendine değer vermesiyle mümkündü...
Vicdan; labirentin ucundaki ışığa ulaşanlardan mı, yoksa bir çok kadın gibi kendi rızasıyla tutsak kalmaya devam edenlerden mi olacaktı?
Bunu zaman gösterecekti...