O pencereden bakan sadece ben değildim. Diğerleri de benim gibi gökyüzüne bakmaktaydılar. Birçoğumuz gördük o mavi kuyruklu uçurtmayı. Adını özgürlük koydu kimilerimiz.

O rüyanın içerisine zorla soktular bizi ve olmadığımız roller verdiler. Yel değirmenleriydi savaşılan düşmanlar. Rüzgârda saçlarımız dağıldıkça suç yüklenildi sırtımıza. Beyaz önlüğüyle geldi doktor amca; *Ölüler konuşamazlar* dedi.

Ben en başına buyruk olandım. Uyandığımda bile kendi ülkemde kahramandım. Kopuk bir ip elimde her şeye şahitti.

*Sanki tüm olanlar rüya değildi* der gibi…