Yokken var olandın, karanlıkta yağan yağmur gibi. Kalbimin izbe köşelerinde çiçekler açtırandın, solduğum günler gibi.

Ölüm acı verecekken; acıyı unutturandın, çehreni dağıtan rüzgâr gibi. Karanlıktan korktuğumda geceleri yakandın, kirpiklerimdeki acılı hare gibi...

Sonu görünmeyen bir denizde ölü bir dala tutunmak. Yaşama âşıkken her sokakta ölümle karşılaşmak. Gözlerine bakarken göz rengini unutmak gibiydi seninle olmak.

Ya da ben unutuyordum her şeyi.

Ben hangi dala tutunduğumu unutuyorum sevgilim. Hangi denizde olduğumu, boğulurken yuttuğum her yudumu...

Tutunmayı unutuyorum. Tutunamıyorum...

Bugün ellerimi çok sıkı tut.

Beni götürmek isteyen, Visal’i bize çok gören şeyler var. Canın benim için yanacak olduğunda kalbimi çıkarıp atmayı unutuyorum.

Nerede olduğumu, bize ne olduğunu, senin kim olduğunu tutamıyorum aklımda.

Aklımı tutamıyorum.

Aklım bile benden gidiyor.

Sen gidiyorsun.

Visal gidiyor.

Ellerim bile bu karanlık sularda acıyla can veriyor.