Yeditepe Yetimhanesi, gittiği yedinci kurum olacaktı Özgür’ün. Kendi bulunduğu şehri de sayarsak yedinci şehirdi üstelik burası. Uçağa bindiğinde hala dalgındı. Doğacak çocuğu her hali ile kabullenen insan, bir çocuk evlatlık almak istediğinde, sanki araba alırmışçasına nasıl da seçici oluyordu. Yaşı tutsa cinsiyeti tutmaz, her şey tamam dersin huyunu beğenmezsin ya da için almaz… Kendinden olanı sevmenin ‘bencilikten’ geldiği belliydi. Benden doğan; yani, bir ben daha! Çocuğunu sevmek aslında kendini sevmekti. Öyle olmasa neden bu çocuklar böylesi yetimhanelerde olsundu ki?