Seyrüseferden dönen bir gemiye benziyor dünya,
Başı sonu bir mavi umman…
Her gece aynı karanlık her sabah aynı figan,
Maviden griye bir cümbüş, deniz ağlamış balık gülmüş,
Uzak dillerin iç çekişleri ve yaşamak denen o manasız dönüş…
Balıkçı takasındaki benzersiz bir isim,
Elde kalan soluk bir resim, çıplak bir cisim…
Sonra ince bir saz gürültüsü tellerin karmaşasında
Kadim dostluklar, bir aile özlemi ile bezenmiş iç çekişler,
Yutkundukça boğaza düğümlenmiş acılar,
Rakı bardağının buğusundaki siluet,
Kendine bile yabancı olabilir mi insan cümlesinin ağırlığı…
İşte hepsi geceye dair…
Bir gün bir günü kovalamakla meşgul…
Hepsi tekerrürden ibaret oysa.
Sorsan adına yaşamak denir, 
Oysa bu nefes almak olsa olsa…