Posta binasi önünde kuslar uçuyor. Döne döne kanat çirpiyorlar. Ibrahim Necmi Bey kuslar gibi uçarken gönülden mektuplar yaziyor. Dünyada ne kadar mektup var ise hepsini ben yazdim, diyor. Hayâlim iddiaya döner. Bilmedim, bilemedim. Müddei, davasindan vurulur, dediler. Sevdayi davadan sayacaklarini bilemedim. Kusun kanadinda… Uça uça vazgeçmek istedim sevdadan ve davalardan. Gözlerimin aynasina yansiyan bugularla harita çize çize… Uçmak uçmak… Bu da bir dava idi. Gönlümün cografyasinda kus olmak isterken, kaderim böcekleri sundu. Hayat, kus ve böcek arasinda gidip gelmek idi. Bir kanat çirpimi uçmak sevdasinda…