Zarê, gözleri yaşlarla dolu bir şekilde dayısına baktı. Ona dair bir şeyler kaldı içinde ama bir türlü söyleyemiyordu. Biraz tereddüt etti ve sonra, “Dayıcığım, ne zaman gideceksin buradan?” dedi. Sesi ağlamaklı ve hüzünlüydü.
Laşer, Zarê’ye bakmadan uzak diyarları işaret eden gözlerle ve biraz da matemli:
“Kırlangıçlar geldiğinde...” dedi hafif bir tebessümle.
Gül, “Ama kırlangıçlar ne vakit gelir ki?” dedi heyecanla.
“Solucanlar çıktığında gelirler,” dedi ona bakarak Laşer.
Zarê, Gül’e baktı, damlalar süzülüyordu yüzüne ve mırıldanarak, “Kırlangıçlar geldiğinde...” dedi.