Ben, Arya. Beni yok etmeye çalışan her şeye rağmen dimdik ayaktaydım. Beni susturmaya çalışan herkesin karşısında, sesim hiç olmadığı kadar gürdü. Beni yere sermeye çalışan her şeye inat, yürümeye devam ediyordum. Beni parçalayanlar oldu. Ama ben o parçalardan ken-dimi yeniden inşa ettim. Beni susturmak isteyenler oldu. Ama ben sessizliği kıran çığlık oldum. Beni korkutmak isteyenler oldu. Ama ben korkularımın üzerine yürüdüm. Adalet ararken öğrendiğim en önemli şey şuydu: Beni kimse kurtarmayacaktı. Kimse beni elimden tutup karanlıktan aydınlığa çekmeyecekti.

Kendi ışığımı kendim yakmalıydım. Ve yaktım. Zifiri karanlığın içinde, bana yol gösteren tek şey kendi alevimdi. Bu ateşi, beni yok etmeye çalışanlardan değil, bana inananlardan aldım. Ailemden... Ceylin ve Beril Hanım’dan… Gülce abla ve Serkan ağabeyden… Alperen’den, Yiğit’ten, Beren’den, Cemre’den… Ve en çok da kendimden.