*‘Sen benim kirazımsın,’ dedi Ayhan. Uyandığında aklına gelmişti bu benzetme. *Bu da nereden çıktı sabah sabah?* dedi Melisa.

Elinden tuttu kızın, kapalı kepenk aralarından güneş ışınlarının sızdığı pencereye götürdü. 

Yüzyıllardır karanlıkta kalmış bir dünyaydı sanki aydınlanmakta olan...

Yüzyıllardır parça parça duran bir yapboz tamamlanmıştı sanki; artık el ele çıkacaklardı yola…*