Bu kitap bir uyarı değil, bir ayna.
Kendini kaybetmiş bir çocuğun,
parça parça hatırladığı bir hayatın yankısı.
Radograd’ın karanlık sokaklarından
hastane duvarlarının soğuk ışıklarına uzanan bir yolculuk bu; 
bir gencin iç savaşının, düşüşünün ve yeniden doğuşunun hikâyesi.

Her sayfasında başka bir yara izi var.
Uyuşturucunun serin nefesinden,
alkol şişesinin diplerinde yankılanan boşluğa kadar…
Bir annenin sessiz gözyaşı,
bir babanın tükenmiş bakışı,
bir kardeşin sessiz umudu…
Hepsi bu hikâyenin gölgesinde duruyor.

“Kendi Mezarımdan Yankılar”,
ölmeden önce ölenlerin ama hâlâ bir umut kıvılcımı taşıyanların hikâyesidir.
Bir çocuğun Alonzo’ya,
bir adamın kendi mezarına dönüşme sürecinin sessiz tanıklığıdır.
Her düşüş bir dua, her kalkış bir pişmanlık gibi yazıldı bu sayfalara.
Çünkü bazen insan, dibe vurduğunda değil oradan çıkmaya çalıştığında kendisiyle gerçekten yüzleşir.

Belki senin gibi.
Belki de bir zamanlar senin tanıdığın biri gibi.
Belki de sadece, kendinden bir parça bulacağın biri gibi.

Çünkü her insanın bir yankısı vardır ve bazı yankılar, susturulmak yerine duyulmak ister.
Bu kitap, o yankının sesidir.
Kendi mezarından konuşan birinin,
hayata dönmek için kalemle kazdığı bir çıkış kapısı...