Kocam gözlerimin önünde öldürülmüştü.
Kendi hayatını tehlikeye atmakla kalmamış, benimkini de hiç düşünmeden harcamıştı.
Yıllardır beni her anlamda aldattığını öğrenmiştim.

Evimi hiç tanımadığım adamlar basmıştı. Sanırım beni de susturmaya çalışıyorlardı.
Tam o anda dövmelerle kaplı, gördüğüm en güzel gözlere sahip devasa bir adam gelmiş ve beni kurtarmıştı.

Artık onun yanındaydım.
Aylardır beni izlediğini itiraf etmişti.
Tehlikeliydi.
Korkutucuydu.
Ve bir katildi.
Beni bırakmaya gücünün yetmeyeceğini söylemişti.

Karanlığı üzerinde taşıyordu, tıpkı adı gibi... Karan.
Hayatımda ilk kez gerçek korkunun ne olduğunu öğrenmiştim ve şimdi de asıl kaçmam gereken tehlikenin yanı başımda olduğunu hissediyordum.
Yine de kaçamıyor, onun karanlığına çekiliyordum.
Karanlığında hapsoluyordum.