Binlerce yıldır, sebebi kayıp bir savaş sürer Kaim Dünya’da... Güzele dair ne varsa, ya da gözyaşına değer her ne kaldıysa, kıymeti olmaz kanlı mızrakların keskin ucunda... Zafere dikilmiş gözler yitirilenleri fark etmez,dökülen kanları emen toprağın halini kimse düşünmez...

Katliamların ve yalanların pençesinde, merhametsiz bir savaş sisteminin gölgesinde uzun yıllar geçerken, her akıl nefretle boğulurken, Kaim Dünya’da kalmış son kitap hakkında bir söylenti yayılıyordu kulaktan kulağa. Sonu gelmeyen savaşları durduracak yedi kişiden bahsediliyordu kadim Dûr-endis’in yapraklarında.. Dâi onlara bir iz verecekti ve özükayıpın doğuya ayak basışı, Kahrıarz’ın yükselişiyle bir araya geleceklerdi...

Özükayıp kimdir, nerededir bilinmiyordu ama, bekledi, aradı, yılmamak için direndi akıl sahipleri... Lâkin yıkım yıkımı doğurdu, acı acıyı kavurdu; o her kimse ve neredeyse, gelmedi...Günlerden bir gün, umut tükenir, inanç zayıflarken, beklenmedik bir zamanda, gizemli, çaresiz bir yolcu, attı doğuya ilk adımını...

Ve Dâi, onları çağırdı...