“Siz ne kadar korkak insanlarsınız böyle. Siz aşkın ne olduğunu biliyor musunuz? Öyle bir anda kestirip atılmıyor aşk. Yüreğinden kopardığın parça hiç durmadan kanıyor. Tam kabuk bağladı diyorsun yeniden kanıyor. Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin unutulmuyor. Şu an geçmişe dönebilsem, sonunda ölüm bile olsa aşkımdan vazgeçmezdim. Evet, Aslı`yı hala unutamadım. Hem unuttum diyerek yalan söylesem bana inanacak mısınız? Tabii ki inanmayacaksınız. Eğer o yıllarda sizin Koray Kalyoncu korkunuz olmasaydı aşkımı kalbime gömmek zorunda kalmazdım. Hepiniz korktunuz beni öldürecek diye. Varsın öldürsün ne çıkardı ha! Kusursuz bir aşk için ölüm göze alınmayacak ta ne için alınacak? Sorarım size! Yıllar önce Aslı ve ben, “Bizim ne suçumuz var” diye haykırıyorduk. Şimdi de benim oğlum aynı durumda. Size onu ezdirir miyim sanıyorsunuz? Koray Bey kendi ihtirası yüzünden koskoca bir aşkı diri diri toprağa gömdü. Siz de buna göz yumdunuz. Fakat bu bir defa olur. Size ikinci bir defa aşk cinayeti işletmem. Değil Koray Kalyoncu ve siz, tüm dünya bir araya gelse ben oğlumun, Kemal`imin yanındayım. O kadar”