De­ğir­men­li Evin Beyi’nin ölümü, Bal­lı­ca’ya bir bomba gibi düştü, yıl­dı­rım hı­zıy­la ya­yıl­dı. Bu acı ha­be­ri du­yan­lar her şeyi ol­du­ğu gibi bı­rak­tı­lar. Balta kul­la­nan­lar bal­ta­la­rı­nı, çapa ça­pa­la­yan­lar ça­pa­la­rı­nı bir kere daha sal­la­ya­lım, bir kere daha vu­ra­lım de­me­di­ler.
Ekmek yapan ka­dın­lar da her şeyi öy­le­si­ne terk et­ti­ler. Sa­de­ce, har­lat­tık­la­rı ocak­la­rı­na birer tas su dök­tü­ler. Tek­ne­ler­de­ki ha­mur­la­rı ko­yun­lar, ke­çi­ler yedi.
İnsan­lar sus­kun ve ses­siz, bir­bir­le­ri­ne bir şey de­me­den, bir şey ko­nuş­ma­dan, ka­vil­leş­me­den, an­laş­ma­dan akın, akın De­ğir­men­li Ev’e doğru gel­di­ler.
Kapı ara­lık­tı. Evde kim­se­ler yoktu. Ağaç­la­rın alt­la­rı­na otur­du­lar, ka­ya­la­ra tü­ne­di­ler.
Ağız­la­rı bı­çak­lar aç­mı­yor­du. Ço­cuk­lar bile ço­cuk­luk­la­rı­nı unut­muş­lar­dı. Göz­le­ri­ni iri, iri açıp, bü­yük­le­rin üzün­tü­den ka­rar­mış yüz­le­ri­ne ba­kı­yor, bir­bir­le­ri­nin ku­lak­la­rı­na; ders­le­ri­ne yar­dım eden, ki­tap­lar, def­ter­ler veren, ayak­la­rı­na ço­rap­lar giy­di­ren, cep­le­ri­ne çi­ko­la­ta­lar, şe­ker­ler koyan iyi kalp­li De­ğir­men­li Evin Beyi’nin öl­dü­ğü­nü fı­sıl­dı­yor­lar­dı.