Hiç­bir şey ama hiç­bir şey beni bunun kadar mutlu ede­mez, böy­le­si­ne salt bir se­vin­ce ba­tı­rıp, çı­ka­ra­maz­dı.
 
Se­vinç­ten ve mut­lu­luk­tan yarı sar­hoş, bir tüy kadar hafif, her nefes alıp ve­ri­şim­den, ha­ya­tın her anın­dan derin zevk­ler ala­rak ağır, ağır yü­rü­yüp geniş cad­de­ye gel­dim.
 
Motor gü­rül­tü­le­ri, korna ses­le­ri, bağ­rış­ma­lar... Büyük şe­hir­le­rin ken­di­ne özel ku­lak­la­rı tır­ma­la­yan, duy­gu­la­rı tör­pü­le­yip, yoran uğul­tu­su bir tokat gibi yü­zü­me çarp­tı.
 
Bu bal­yoz dar­be­le­ri bile için­de bu­lun­du­ğum mutlu dün­yam­dan beni çekip, çı­ka­ra­ma­dı.
 
Es­ki­den olsa, en azın­dan yü­zü­mü bu­ruş­tu­rur­dum. Ama şimdi...
 
Hiç­bir şey, ama hiç­bir şey umu­rum­da bile de­ğil­di. Salt mut­lu­lu­ğa, se­vin­ce dö­nüş­müş­tüm.