İyi olmanın acı çekmekten başka bir şey olmadığını mırıldanıp durdum. Kendime ağlayacak kuytu yerler aradım.
Her yerde benden önce gelenlerden özür diledim.
Hiçbir şeyi görmemezlikten gelmedim.
Bütün her şeyi kendime gizleyerek yaşadım.
Sorunlarımı sırf herkes gülsün, eğlensin diye bir fıkra gibi uluorta anlatıp durdum.

Ah ne çok insan güldürmüşüm, ne çok kişiyi mutlu etmişim.

Uyumsuzluğum itaatsizlikten ve karşı çıkmaktan olabilir mi diye de çok düşündüm. Sonra bıraktım kendimi kim alırsa onun oldum. Sınıfsız, yoksul biri ve unutup öğrendiğim her şeyi, hiçbir şey bilmiyor gibi sustum. Ama belki de hâlâ böyleyim. Ben değişmiş olabilir miyim? Ama duş alırken işediğime göre
belki de aynıyım. Aslında insanlar beni çok seviyor, çünkü  selam vermek için hep onlardan erken davrandım. Selamdan ve güler yüzlü olmaktan vazgeçmeyi asla düşünmedim.

Düşünsem mi?