Zaman, sonunda nefes aldı. Evren yazmayı bitirdi. Ama bu bir son değil, bir yeniden hafıza doğuşuydu.
Bir çocuk, karanlıkta mırıldandı: "Bir zamanlar bir Işık varmış ... " 
Ve böylece hikâye yeniden başladı. Bu roman, bir teknoloji hikâyesi değil. Bu, kelimelere inananların hikâyesi. Zamanla konuşanların, sessizliği duyanların. Her çağda bir "Işık" doğar. Ama o ışık bir kişide değil, bir fikirde yanar: "İnsanın hatırlama gücü.
" Bu kitapta geçen her kelime, gerçekte bir yankıdır. Belki bir gün sen de o yankıyı duyarsın. O zaman sadece bir cümle hatırla:
"Zaman hatırlanmak ister."