“Kendini boşluğa bırakmış onlarca babanın ölüm anına şahitlik yapmış bir insan olarak artık biliyorum ki çocuklarından koparılmış bir baba ilânihaye bilinçsiz bir şekilde sürdürmez hayatını. Yani bu yolda daima sürüklenmezsin... Ara sıra kendine gelir ve her şeyin farkına varırsın ama ne yazık ki farkına varmak en kötüsüdür. Seni başa döndürür… Farkına varmak; çocuklar olmadan bu boktan dünyanın gerçek bir bok olduğunun farkına varmaktan başka işe yaramaz...”

“Ve sana son bir şey söyleyeyim mi? Ben, kabullendim bu karanlığı… Kabullendim ve ölüm korkusu beni tamamen terk etti.”

“Yine de toparlanma imkânı olduğuna inanmak istiyorum. Umut evet… Yani… Öyle olması lazım… İnançlı bir insan olarak böyle düşünüyorum…”