Ölesiye korkuyordun kaybetmekten. O boşluk hissini duydukça daha çok, daha çok korkuyordun. Endişeli hallerin kendi içinde saklanamayacak bir hal alıyor, huzursuzluğun giderek artmaya başlıyor, bilmediğin, nereden nasıl geldiğini bir türlü anlamadığın bir öfke, dalga, dalga tüm ruhuna yayılıyor, tüm bedenine sirayet ediyordu.

İki saat sonra beş ayından ilk defa karşı karşıya geldiler. Önce gözlerine baktı Gamze… Sonra, pantolonunun sökük paçalarında ve özenle yırtılmış dizlerinde dolandı bakışları. İki saattir ağlamaklı bir halde, hasret duvarını boynuna sarılarak aşabilmek için beklemişti. Yüreğinde, hiç beklenmedik bir anda dirilen vehim, çehresinde acılı bir can çekişmenin korkunç izleri belirdi bir an da. Güneş, renksiz bulutların arasından doğmaktaydı sanki bakışlarında… İrade dişi; fakat isteksiz bir hareketle, az önce kalktığı sandalye ye bıraktı kendini. Azap dolu bir çehresi vardı ve hemen fark etmişti İrfan. Anlamsız bakışlarla, bir kaç adım uzağında tablolaşan Gamze’ i seyretti. Henüz, manası beyninde biçimlenmemiş bir düşünce, atmak istediği adımlarına pranga vurdu… Durdu, garip bir eda içinde derince çekti içini… Yorgun gözüküyordu Gamze çözebildiği tek buydu… Eskimiş, günlerin arkasında kalan perdeleri araladığında gerçekleri görmek mümkündü.