“İrili ufaklı tepeleri arkalarda bırakarak hızla dönüyor tekerlekler. Yağmurun yıkadığı ıslak doğadan süzülen ışık huzmeleri, içinde bulunduğumuz belirsizliği netleştirmek istercesine pırıl pırıl. Gidiyorduk işte! Düşünmek istemesem de, duygularımız yeni oluşumlarla alabora olsa da… Korkum, altı yaşındaki çocuğa giydirilebilen en büyük gömlek gibiydi. Gömleğin etekleri, istenmeyen çer-çöpleri toplayacak güçte, kolları korkuları kucaklayacak kadar uzun…”