Ülfet meselenin vahametini anladı. Hemen bir çarşafa bürünerek Pakize ile beraber konaktan çıktı. Anası bu tür­lü gelişinden şüphelendi. Endişeli bir surette yüzüne baktı. Mesele anlaşılınca:

-Burada otur! Canları isterse... Diyerek endişesini, melalini, hicabını giderdi. Şimdi Pakize’ye:

-Kızım bana benziyor mu? Diye sorsa alacağı ce­vap:

-Tıpkı! Kelimesi idi.

Filhakika Ülfet tıpkı annesi gibi bu hayatı ölünceye kadar terk edemedi. O da en sonra bir iskerlet ihtiyarlı­ğında da bir hamamcı hanım oldu kaldı.