II. Abdülhamid, II. Meşrutiyet ve Cumhuriyet dönemlerine tanıklık eden Ahmet Rasim’in (1865-1932), 67 yıllık ömrünün hemen hemen elli yılı edebî faaliyetler içinde geçmiştir. Şiir, hikâye, roman, çeviri, deneme, hatıra, makale, eleştiri, monografi, mektup, fıkra, anı, sohbet gibi çok çeşitli türlerde eserler vermiş olan Ahmet Rasim, tarih ve dilbilgisi başta olmak üzere çeşitli alanlarda öğretici kitaplar da kaleme almıştır. Velut bir yazar olan Ahmet Rasim, aynı zamanda dönemin basın ve matbuat hayatında da çok önemli bir yere sahiptir.
Türk edebiyatında Halit Ziya’ya gelinceye kadar hikâye ve roman meselesi üzerinde ciddi olarak kafa yoran birinin olmadığını söylemek yanlış olmaz. Dolayısıyla Ahmet Rasim’in gençlik dönemlerinde hikâye ve roman alanlarında kendisine model olarak alabileceği usta isim Ahmet Mithat Efendi olmuştur. O, hikâye ve roman sahalarında Ahmet Mithat’ın belirlediği sınırların ötesine geçememiştir, denilebilir. Ahmet Mithat gibi hiç durmadan yazan bir kalem olarak Ahmet Rasim’in hikâye ve romanları da ustası gibi tezlidir, vermek istediği bir mesaj mutlaka vardır.
Ahmet Rasim’in 1338 (1922) yılında neşredilen İki Güzel Günahkâr: Bedia-Eleni adlı eserindeki Bedia hikâyesinde aileyi yıkan bir hayat kadının hikâyesi anlatır. İffetsiz kadınlarla yaşanacak birlikteliklerin yanlışlığına vurgu yaparak bu tür kadınların sebep olacağı felaketlere dikkatleri çeken Ahmet Rasim, Eleni hikayesinde de küçük Eleni’nin muhitin ve kişilerin etkisiyle iffetsiz bir yola sürüklenişini, sonunda da bir adamın metresi oluşunu realist ve determinist bir bakış açısıyla okura sunar.