Taksi çağırdı Yıldız. Hiç açılmayan bavullarını alıp sürükledi. Yine kaçıyordu, bütün sevdiklerini arkasında bırakıp yine hayaller kuracaktı. Yine ruhu evine dönen her bir adamın peşine takılacaktı. Sıcacık bir yuva hayal edecekti; yemek kokularıyla açılan bir kapı, gülen yüzüyle bir eş. Sıcacık kalabalık sofralar, her gün aynı şeyleri yaşayacaktı ruhu. Kimsesizliğin acısını duya duya içindeki yabancıdan kaçıyordu, aşkıyla yanıp kavrulduğu yabancıdan. Bir yandan da gecenin karanlığına fısıldıyordu:

“Bul beni yabancı, bul beni!”