Ben onlarda görmüştüm gidenin gitmekle bir insanda bitmediğini, sadece geride kalan için en ağır imtihanın özlemek olduğunu… Babamın gülleri sanki bir başka açmıştı o gece. Kokusu, görüntüsü bir başka güzeldi sanki… Ahra gibi, babam gibi, Anzor’u da ölümsüz kıldık o gece ve dalından kopardığımız güllerden birini daha bıraktık en sevdiğimiz şelalemizin koynuna, huzurla uyusun diye…