Yalnız başına düşünürken gecenin bir yerinde, aslında kader çoktan sizin için bir yol çizmiştir.
Ne gerisinde kalanlar için durur ne ileriden el sallayanlara. Şimdi düşlerde bir yolcuyum ne zamandır. İçinde hapsolduğum, ne yer ne gökyüzü. Hapsolduğum yer ruhumu saran içten içe çürümüş doku sıkışmışken içimde, bir arafa geride kalan küller, dönmüş sayfalarca yalnızlığa.
Baktığım aynada gördüğüm ben mi, benden kalanlar mı geriye?
Şimdi bir çocuk büyürken sokaklarında kaybettikleri gelir mi aklına? Yak beni kader! Ne fayda gelir benden sana? Dilsizim, dokunamam cümlelere. Koş dersin, koşamam. Belki ellerinde güllerle beni beklersin, alamam. İsteme benden içimde kalanları, bırakırım çocukluğumun geçtiği sokak köşelerinde. Sonra ardı sıra izlerim o çocuğun baktığı yerden hayatı…