Ya, “Artık her şeyi karıştırıyor, bunadı” dediklerimiz yaşadıkları günde mutlu olmadıkları için bilerek, kendi istekleriyle geçmişe dönüyor, geçmişte yaşamayı yeğliyorlarsa?
Her yaşamın kıvrımlarında sessizlik vardır, kişinin iç sesine çarpa çarpa büyüyen. Ve gün gelir, dev dalgalara dönüşen sessizlikte yaşamla zaman arasındaki ince perde yırtılır ve kişi belleğinde gezinirken hem geçmişi anlama hem de kendisini yeniden yazma çabasına girer; unutulmanın kıyısında kalmış, hatırladığının farkında bile olmadığı duygularla, kelimelerle...
Ahmet Erözenci, hafızanın kapılarını araladığı bu romanında, sarsıcı, içsel, şiirsel bir yolculukla okurlarını sessiz bir yaşam tanıklığına çağırıyor...
“Kimse anlamıyor geçmişte yaşamayı yeğlememin nedeninin bugünden kaçma değil, o benin olabilecek en mutlu ben olduğumu ancak bu yaşımda algıladığımı... Ve öyle geliyor ki sonrasında kendime yaşattığım her olay, attığım her adım o sobanın sıcaklığını yakalama, sofraya naylon örtüyü serme, plastik ekmek sepetini getirme, ahizeli telefonun çalmasını bekleme çabasıymış sadece. Ne ilginç değil mi? Kurşun askerlerimle saatlerce oynadığımda, ‘Ne geniş hayal gücü var... Saatlerce oyalıyor kendini’ diyerek severlerdi.
Şimdi de hayal dünyasındayım ama, ‘Bunadı’ diyorlar.”