Gişe derdi olmayan yönetmenlere bayılıyorum. Para derdi olmayan koleksiyonerlere, okunma derdi olmadan yazan şairlere, satma derdi olmayan yazarlara, amaçsız sevgiye, karşılıksız aşka, beklentisiz anımsamaya bayılıyorum. İnsan olduğunun farkında olan ve hayatın bizlere borçlu olmadığını bilen; yaşayan, süreli konukluğumuzun her anında, yaşamı tüm hücrelerine tıka basa dolduran; skor tabelasına hiç bakmadan ter döken bütün sporculara; gerektiğinde bile isteye yenilmesini bilip en çok kendisini yenebilen tüm insanlara bayılıyorum.
Onlar ki ikiyüzlülük patikasına sapmadan; hayat denilen yolu, geçici olduğunu hiç unutmadan yürüyenler…
Onlar ki oyunu ‘zevk aldığı için oynama’ olgunluğuna erişmiş olanlar… 
Onlar, paralel doğrular…