Bir hoşça kal her şeyi bitirir miydi? Biriken anıları yok ederem odalarında dolaşıyordu. Ağrı Dağı’nın beyaz zirvesi bile onu yansıtıyordu. Ve önemlisi, acemi bir âşığın kalbinde atıyordu.Keşke her şeye bu kadar sinmeseydi. Ellerinde hâlâ onun kokusu vardı. O birçok yerdeydi. Karşıdaki vişne ağacının dallarında, kayısının tadında, bedeninde, ruhunda, baktığı her noktada gülümsüyordu. Beyni Leyla diyordu, aklı Leyla’yı anlatıyordu. 
Onu çok şey arıyordu, sadece Hasan değil; gezdiği yerler, balkonda oturduğu iskemle, güneş onu bekliyordu. Ay ışığı solgun bakarken beceriksiz bir sigaranın dumanında savruluyordu.
“Hoşça kal Leyla, hoşça kal sevdiğim. Seni hiç unutmayacağım.”