“Ben hâlâ yaratıcıyım. Beni yerin dibine batırmaya çalışan her şey, aslında içimdeki ateşi körüklüyor. Kötü alışkanlıklar, kötü dostlar. Hepsi sanatımın parçası oldu.”

Oscar ödüllü Paolo Sorrentino, Herkes Haklı’yla, filmlerinde olduğu gibi bilinen dünyanın en özgün grotesk tanımını yapıyor. Yalnızca bir farkla: Bu kez, sinemasında kullandığı yaklaşıma kıyasla daha saldırgan bir üslupla anlatıyor anlatacağını. Frank Sinatra’nın araladığı kapıdan içeriye, görkemi bağımlılıkların ateşiyle, müzikle, alt kültürlerin yaşayışıyla, soyluların tuhaflıklarıyla, hamam böcekleriyle, yarasalarla, nefretle, tutkuyla, toplumsal ahlakın sınırlarını parçalayan argümanlarla donatıyor. İtalyancanın en saygın ödülü Strega’ya aday gösterilen bu yapıtta, şarkıcı Tony Pagoda’nın kişisel tarihi üzerinden kurulan isyana Napoli, Capri, Amazon gibi coğrafyalar da birer karakter olarak ekleniyor.
Hiçbir yaşamda olmadığı gibi, bu romanın sonunda da esenlik yok. İşlediği günahlarla hiç istemese de usul usul bilgeye dönüşen, romanın hem anlatıcısı hem de anti-kahramanı Pagoda, kötü arkadaşlarının eşliğinde yaratıcı coşkunluğundan hiç uzaklaşmıyor. Yoğun bir ironi, nefret, topluma ve onun var olduğu yalanına bir haykırış, varoluşsal bir isyan, oldukça keskin bir ses ve tüm insanlığın katıldığı büyüleyici ama karanlık bir festival var Herkes Haklı’da.