… Artık sefalet yakamıza yapışmıştı. Aylıklar çıkmıyordu. Annem elinde avucunda ne kaldıysa, onları  satarak bizi beslemeye uğraşıyordu. Küçük ablam İsmet verem olmuştu. Zavallıyı bir sene sonra toprağa vermiştik. Durumumuzun çaresizliği yüzünden, annem, bir Singer dikiş makinesi alarak dikiş dikmeye başladı.
… Bana:
-    Spor delisi! diyorlardı.
… - Dünkü yaptıklarını işittim. Sen galiba eceline susamışsın! Saray, daha yerinde duruyor. Neyine güvenip böyle tehlikeli bir işe girdin?  Sözlerini söyledi. 
… İşte bu şekilde Filozof Rıza Tevfik ile iş birliği yaptık. Kendi kendimizi “İstanbul Komiseri” ilan ederek on yedi gün boyunca “ saltanat ve hilafet merkezini” idaremiz altına aldık!

… Sabit Bey karşıdan başını öne doğru eğerek, evet manasına, bana talimat vermeye çalışıyordu. Sultan Reşat`a şu cevabı verdim.
— “Hayır efendim, Zat-ı şahanelerinin jimnastik yapmaları uygun değildir. Aksine, efendimize başkaları jimnastik yapmalı.”