Bugüne dair sustuğum şeyler var, hiç konuşmadıklarım. İçinde kaybolduğum şehirler, yine içimde kaybolup giden insanlar… Geçmişin anılarını canlı tutmak ve bugünlere katkı sunmak adına, belki de dünle bugünleri bir arada yaşıyor insan... Kâh geçmişe yolculuk yaparak, kâh bugünleri yaşayarak, kâh geleceğin hayallerini kurarak...

Vatan ve memleket özlemi, anaya duyulan hasret ve özlem gibidir. Memleketin havası, güneşi, sokakları, hatırlandıkça insanın göz pınarları dolar, çünkü memleket sevgidir, özlemdir, hasrettir. Köyümün yetişkinleri, kız çocuklarını okutmayan, okuyamayan ve bunu inanca bağlayan anne babalar vardı. Oysa ilk ayet *İKRA*, oku değil miydi? Bu nedenle bir sonraki kuşak anneler ve babalar çocuklarına ümit oldular, kol kanat oldular ve onları okutarak kollarına altın bilezik takıyorlardı, yani okuyamamışlığın ezikliğini yaşayan anne ve babalar, çocuklarına okuma olanağını sonuna kadar sunmuşlardı.

Annem aslında en büyük aşıyı yapmıştı; kendi kendime yetebilme aşısıydı, bir türlü kimselerin bana anlatamadığı, ya da anlattıkları halde benim anlamadığım konuydu bu, hayatla mücadele ederken anladım ben bunu…