İnsan, geleceğini inşa etmek için tırnaklarıyla ördüyse tuğlaları, geçmişini mıh gibi aklında tutuyor. Tutuyor ki unutmasın tuğlaların sayısını, ellerindeki nasırı, gözlerindeki yaşı, kalbindeki sızıyı. Halide, doğar doğmaz hayatın yükünü omuzlarına aldı. O’nun için çoktan yazılmıştı kurallar: gülüşünün ölçüsü, atacağı adımların ve kurduğu düşlerin sınırı. Önüne serilen yol ona ait değildi. O, çizilmiş sınırların ötesinde bir patika gördü yüreğiyle. Dikenli tellerle çevrili, her adımda kanatan, her nefeste cesaret isteyen… Halide’nin ayak izleri, işte o patikanın üzerinde kaldı. Adı gibi daimi ve ebedi.
Bu roman, yalnızca Halide’nin değil o yılların dar sokaklarında, avlularında, sofralarında büyüyen tüm kız çocuklarının öyküsünü taşıyor. Halide anlatırken hayatını, okur da kendi belleğinin kapılarını aralayacak ve belki de en çok şu soruda takılı kalacak: Bir insanın kaderi kimin kalemiyle yazılır?