İlk öpüşme, ilk kez ‘‘milli’’ olma, ilk hediyeler, ilk kazanımlar, ilk kayıplar, martılara atılan ilk simit parçası unutulur mu hiç?

Ya ilk ihanetler, ilk terk edilmişlikler?

Kreşe ilk ayak basma, huzurevinde yalnız geçirilen ilk gece, mezar başında dökülen ilk gözyaşları…

Unutmak ihanettir, anımsamamak ise intihar…