Rüzgârı izledim usulca salkım söğütten daldı, neşeli çimenlere soluk olurken denizin dalgasına karıştı. Rüzgâra fısıldadım birden: “Biliyor musun, âşık oldum!” Cevap olarak beni sardı. Güneş oldum, omuzlarıma dökülüşünü hissettim sonra bacaklarıma dolandı. Yüzümü güneşte algılıyordum sanki. İçimden bir ses yükseldi:
 “Aşk sensin. Seyredensin.”
Tatlı dalgalanmalar hâlinde astral bedenim titreştiriyor ve tanımlayamayacağım bir huzur içindeydim. Astral bedenim ile böyle hissediyorsam ruhsal bedenimde neler olmaktaydı? İlginç bir hâldeydim, ne katı maddenin tutukluluğu ne de ruhsallığın sonsuzluğuna kapılmış bir durumdaydım. Hem var hem yoktum sanki. Anlamaya çalışıyordum. Almira zannımın içinde, aynı zamanda boşluğa uzanan hâlimin kimliksizliğinde.