Dursun Utku, Gülfidan romanıyla okurunu, zamanında dillerden düşmeyen bir çocuk şarkısındaki köye götürüyor. Orda bir köy var uzakta, o köy bizim köyümüzdür. Ama artık o köy, uzaktaki tüm köyler gibi bizim olmaktan çıkmıştır. Günümüzde tarlanın, bağın bahçenin, su kaynaklarının sermayedarların gözüne yatırım arazileri olarak görünmesiyle başlayan çıkara dayalı ilişkileri, perde arkasında dönen pazarlıkları okuyacaksınız bu romanda.
İşsizliğin ve değişen tarım politikalarının sarmalında sıkışan köylünün; toprağına sahip çıkmakla, güvenceli bir işin getireceği refah hayalinin arasında kalışının hikâyesini. Hak mücadelelerinde önderleri bir kadın: Gülfidan. Akıllı, cesur bir kadının hem kendisi hem köyü için verdiği mücadelenin, kendini var etme çabasının, ilk defa karşılaştığı aşkın karşısındaki teslimiyetinin ve küllerinden doğuşunun romanı bu kitap. Köyün ve köyü çevreleyen doğal yaşamın değişen yüzüyle, orada yaşayanların dönüşümünün hikâyesi aynı zamanda.
“Eskilerde yamaçlarda sürülerle keçi dolaşırdı. Aydın ovalarının, İzmir ovalarının göçerleri yazı buralarda geçirirdi. (…) Her yan sahipsizdi o zamanlar. Şimdilerde mi? Şimdilerde sahipleri çoğaldı, karşı dağların ormanları tel örgüyle çevrildi, hayvanlara, hatta insanlara girişler yasaklandı. Sürüler kayalıklara sıkıştı kaldı. (…) Peki ya kınalı keklikler, ürkek yaban tavşanları? Onlar şimdi kayalıkların en tepelerine, en sarp yerlerine sığındılar. Köyün çocukları gibi yıldan yıla sayıları azaldı.”