Özgürlüğü başkalarının iznine tabi bir kız çocuğuydum ben.
Kendi bahçemin penceresinden yabancı çocukların oynayışını izledim.
Babamın, elimden kaçırmayım diye tuttuğu uçan balonumun ipine bir kez bile dokunamadım.
Hayal kurmam, gülmem, konuşmam… hepsi yasaktı.
İnsanlar ışığımdan rahatsız olmasın diye karanlığa sığındım.
Yıllar sonra anladım ki beni karanlıkta tutan onlar değil,
“Işığımı saklamam gerektiğine” inandıran korkularımdı.
En çok sevdiklerimden öğrendim en derin acıları.
Yaralarıma gelin yakından bakın, izlerinde onların isimleri var.
Sarsıldım, evet.
Ama yıkılmadım.
Çünkü bir gün gökyüzüne baktım ve anladım ki,
Hiçbir karanlık yıldızları söndüremez.
O günden sonra bulutların, yıldızların, gezegenlerin fısıltılarını dinledim.
Her birinde kendi hikâyemin yankısını duydum.
Ve kendime bir söz verdim.
Gökyüzü bana yol gösterdikçe gücüm yettiği kadar insanların yoluna ışık tutacağım.
“Gökyüzüm” sadece benim değil, 
Susturulmuş, unutulmuş, karanlığa hapsolmuş,
Ama yaralarını taşırken bile parlayan tüm ruhların hikâyesi