“…Ah hayat, ne kadar çok mola yerin varmış senin. Dönüm noktaları sandığım yerler meğer mola yerlerinmiş. Keskin virajlarının manzaramı değiştirdiği sanrısına kapılmışım hep. Oysa yollar da, virajlar da, manzara da hep aynı. Yaşam benim gibi biri için tamamı nakaratlardan oluşan bir şarkı, sağır edici bir tekrar zinciri. Oysa insan dediğin bir şiir, bir anlam bütünlüğü değil midir? Coşku, ağıt, melankoli, şehvet, cesaret, bencillik ve diğerkâmlık, hepsi yok mudur insanın şiirinde? Evet, tüm bunlar insan için. Fakat hepten umutsuz değilim. Belki tepede ben de insana dönüşebilirim. Belli mi olur?...”