Şimdi emekliydim ya; artık hiç koşmaz, az yürür, bomboş oturur, bol bol düşünür olmuştum. Bir süre sonra, dinlenmekten yorulunca yeniden yazmayı denedim.

Ayak altında dolaşmak yerine, evin bir köşesine çekilip, göz önünden kaybolmak, geçmişimle oyalanmak ve yazmak, doyumsuz bir tat veriyordu yeniden yaşamak gibi.

Atila İrteş kıvrak, sevimli ve zeki kalemiyle, öncelerde, sonralarda ve daha sonralarda gezdiriyor bizi.

Ve de kendimi yargıladım kendi kendime, kendimle yüzleştim giderayak.