Byron’un Gâvur dışında kalan beş Türk Hikâyesi, sürekli aksiyon ve (Lara’nın sonunda birinci şahıs anlatımıyla bazı ufak tefek oynamalar olsa da) tek bakış açısına sahiptir. Belki de bu nedenle Gâvur, altı şiir arasında en gizemli, en güçlü ve en popüler olanıdır. Kısmen diğerlerinden çok daha fazla soru gündeme getirdiği için en çok tartışılan ve hakkında en çok yazılandır. Gâvur ile Hasan arasındaki husumet ve rabıta neydi? Hasan, Leylâ’nın boğulması sırasında orada mıydı? Leylâ’yı nasıl geri aldı? Bunu yaparken Gâvur neredeydi? Gâvur itiraf ediyor mu ve eğer öyleyse kime? Son bölümde tek bir rahip mi var, yoksa iki rahip mi? Gâvur, Byron’ın yaratıcı bilinçaltından ânî patlamalar sonucunda ortaya çıktı, bu yüzden ne zaman bittiğini bilmiyordu ve Horatius’un özdeyişini (ve kendi özdeyişini – Horatius’tan İpuçları’nı yalnızca on sekiz ay önce yazmıştı) görmezden gelerek taslağı dokuz yıl bekletmek yerine hemen yayımladı. Sonuç, on iki baskı boyunca sayısız ekleme oldu. Bu çeviriye esas alınan orijinal metin, eserin Mart 1813 tarihli birinci edisyonun ilk versiyonudur. Bu ilk versiyon, yazarın eklemeleriyle genişletilen sonraki edisyonlardan (Byron’ın ifadesiyle, “çıngıraklarını uzattıktan” sonra Aralık 1813’te tamamlanan son edisyondan) daha kısadır. Şiir, Byron’un eklemeleri ile ilk taslaktaki 407 satırdan on ikinci baskıda 1334 satıra çıkmıştır. Bu ilk taslak, şairin bilinçaltı patlamalarının özgün hâlini göstermesi açısından edebiyat tarihine ışık tutan özgün bir metindir.